Poëzie over blinde ramen, en dichtgemetselde mensen. Over dichter en lichter. Over wijken, wonderen, warmte, en getoverde woorden.

Dit blinde raam kijkt en spreekt je aan
Hoopt net als wij, dichtgemetselde mensen
Ooit opnieuw wijd open te kunnen gaan
En weer hemelsbrede wonderen te wensen

Zoals weerbarstig zaad telkens de plant begint
Die de hardste muur of het plaveisel kan doorbreken
Het is de kleine droom die de grote verzint
Magische formules werken enkel als we ze uitspreken

Zoals huizen zich beschutten en stutten aan elkaar
Elke zijgevel hier wederzijds warmte staat te delen
Zo kan een hele straat schouder aan schouder staan
Kunnen we elkaar met open armen en deuren helen

Hier in deze wijk die van geen wijken wou weten
Schuilen minder gevaren dan we soms vrezen
Meer liefdesgedichten dan we in gezichten lezen
We kunnen zo veel dichter, we kunnen lichter

Wijk maar in de straat die meer te bieden heeft
Dan we soms gewend zijn te geven
Waar iedereen elkaar meer te zeggen heeft
Dan gewoonlijk al eens vorstelijk wordt gezwegen

Laat ons als vogels de simpelste klanken verstaan
Om zelfs in schone stilte met elkaar te spreken
Tover woorden die oren en muren openbreken
Laat ons ontluiken als vensters die weer opengaan

Nic Balthazar